Een week in het gastgezin

Jambo (oftewel hallo toerist) allemaal.

Een bericht van ons! Het was helaas niet mogelijk om eerder een berichtje te plaatsen aangezien we geen internet hadden maar nu hebben we een prepaid kaartje! We zullen beginnen vanaf het begin.

De vlucht was super relaxt en lekker want we hebben een paar filmpjes gekeken en het eten was prima, ook de overstap op Dubai was prima te doen. We hebben genoten van de laatste luxe.

Toen we aankwamen op het vliegveld van Dar es Salaam moesten we 3 u wachten op ons visum. Dat was echt vreselijk want het was heel warm daar binnen en het hele vliegtuig stond zeg maar in 1 kleine hal en er waren drie mensen heel langzaam aan het werk (hakuna matata). Toen we naar buiten liepen stond Valencio, onze taxichauffeur, op ons te wachten. Hij heeft ons naar de pinautomaat gebracht en vervolgens naar het hostel. De autorit was indrukwekkend en het was onze eerste indruk van Tanzania, je zag direct de armoede. Het hostel was onze eerste primitieve uitdaging maar we hadden hier nog wel stromend water en een zit wc!

De volgende ochtend werden we door valencio naar het busstation gebracht. Toen we daar aankwamen voelde we ons echt niet fijn. Iedereen keek ons aan en iedereen wilde wat verkopen en ons aanraken. We waren echt als enige blank en om ons heen waren wel 500 Tanzanianen. We pakte Hier de bus naar ilula. Een trip van 9 uur met onderweg giraffen, apen, hertjes en zebra's. Super gaaf wij waren zo enthousiast toen we het zagen dat we gingen schreeuwen in de bus. Met als gevolg dat alle locals naar ons keken en om ons moesten lachen. Want voor hun is dit natuurlijk niet speciaal.

Toen we aankwamen in ilula hadden we meteen activiteiten met de kinderen. Echt leuk, allemaal spelletjes buiten. Zo mooi om te zien dat de kinderen hier zo blij worden van spelletjes en van zingen en dansen. Savonds hadden we een welkomsfeestje. Ik keek m'n ogen uit. De mensen gingen dansen en zingen voor ons en voor de Noren, die hier ook een week zijn. Het leek alsof ze dronken waren. Maar voor hun is dat normaal om zo gek te doen en te dansen. We hebben erg genoten en gingen hierna mee met Edson, hij is de manager van het weeshuis en wij zouden een week bij hem verblijven tot zondag (7-2).

Toen we binnenkwamen stelde hij ons voor aan zijn familie, deze bestaat uit zijn vrouw (atu - wij mogen mama zeggen en zij ziet ons als haar dochters), zijn dochter esaymaï, zijn zoons derek, elliot en given. Later kwamen we er achter dat dit niet hun biologische kinderen zijn maar van broers en zussen die zijn overleden. Wat ook schrijnend is om te zien is dat esaymaï bijvoorbeeld het hele huishouden moet doen terwijl ze pas 15 jaar is. Ze moet koken enzo en ze maakt zeker dagen van 12 uur..
We hebben gezellig gepraat en vervolgens kregen we een rondleiding. Volgens Tanzaniaanse begrippen zijn ze welgesteld en ze hebben een groot huis maar het is totaal niet ingericht. Ze hebben bijvoorbeeld wel een tv en stereo maar geen bank, salontafel, stromend water of andere gemakken.

Het is echt ongelooflijk hoe lief, hartelijk, vriendelijk en zorgzaam de mensen in dit huis zijn. Onvoorstelbaar. We hebben dat nog nooit meegemaakt, ze zijn zo gastvrij en ze willen alles voor ons doen. Ze willen alles met ons delen terwijl ze zelf niks hebben, heel bijzonder en indrukwekkend. Dit zorgt uiteraard ook voor ongemakkelijke momenten aangezien we zelf ook prima in staat zijn om de tafel af te ruimen enzo.

Gister hebben we onze eerste dag in het ziekenhuis gewerkt. De artsen en verpleegkundige hebben kennis van de werkzaamheden, dat hadden we niet verwacht en we kunnen dus prima op niveau communiceren (als ze engels kunnen haha). We begonnen om 8 uur en hebben eerst met alle werknemers gebeden en casuïstiek besproken tot 9.15, hierna werden we direct aangesproken door artsen uit Amerika. Deze artsen hadden vernomen dat we zouden komen en hadden met de rondes van gister twee patiënten gezien met grote wonden die onmiddellijk zorg nodig hadden. Er was een patiënt die onder een boom terecht was gekomen en daar drie dagen heeft gelegen, hij had zijn pols gebroken en had grote wonden. Met zijn pols konden ze hier niks doen aangezien ze de materialen niet hebben dus die bungelde er een beetje bij en hij had natuurlijk veel pijn. We hebben de wond bekeken maar er was al veel dood weefsel en geel beslag wat we eigenlijk niet meer kunnen behandelen en chirurgisch verwijderd moet worden, alleen doen ze dat hier niet.. We hebben de wonden zo goed mogelijk verzorgd en de verpleegsters laten zien hoe het moet.. Zij nemen de zorg over in het weekend maar we zijn nu al benieuwd hoe het er uit zal zien op maandag. De andere patiënt had een geïnfecteerde wond aan zijn voeten, de artsen hadden ons voorbereid voor de stank dus we hadden mondkapjes op, kauwgom in en vaporub gesmeerd op onze bovenlip. Toen we de kamer in kwamen zagen we dat alle mensen (zo'n 8) met hun laken voor het gezicht zaten tegen de stank.. Deze wond was vreselijk om te zien er zaten heel veel vliegen op en de vliegen hadden er eitjes ingelegd en ook waren er al tenen flink zwart, dus afgestorven. De artsen gaan deze tenen eerst amputeren dus we zijn benieuwd hoe het er maandag uit ziet.

In het ziekenhuis hebben ze geen verbandmiddelen dus we nemen onze eigen spullen mee. Het is ons afgeraden om de spullen daar neer te leggen aangezien alles daar "verdwijnt".. Na deze intensieve patiënten hebben we nog twee uur meegekeken op de mama en kind afdeling. Hier worden moeders, die hiv positief zijn en zwanger/borstvoeding geven, gecontroleerd op gewicht en het nemen van ARV(deze medicijnen remmen hiv en ze zeggen hier dat het voorkomt dat de kinderen geen hiv krijgen maar hier zijn we nog sceptisch over dus gaan we even opzoeken!).

We werken 4 ochtenden in het ziekenhuis en in de middag helpen we bij het weeshuis van IOP. Het is geweldig om hier te helpen en te spelen met de kids. Het personeel van IOP is echt top! Echt super super lieve mensen. Niet te beschrijven. Zo andere cultuur en omgang dan in nederland.

We moeten iedere ochtend om 6 u opstaan en we ontbijten om half 8. Maar voor dat we ontbijten gaan we zingen met ze alle en is er een gebed, van het zingen worden we vrolijk! Iedereen is extreem gelovig en we bidden ook in het gastgezin iedere maaltijd en Savonds voor het slapen gaan.

Wat ons erg aangrijpt is de armoede. Natuurlijk weet iedereen dat tanzania een derde wereld land is maar om dit te zien met eigen ogen is overwelmend, schrijnend en indrukwekkend. Heel veel kinderen kunnen niet naar school omdat er simpelweg geen geld voor is. De huizen zijn voornamelijk gemaakt van modder en zijn heel klein!

Het primitieve leven kunnen we best goed hebben en de Afrikaanse douche bevalt ons ook wel goed. We douchen met een emmer warm regenwater en een bakje haha. Waar we allemaal het meest tegen opzien zijn ze maaltijden.. We krijgen twee keer per dag warm eten en daarbij gaat het altijd om witte pasta en rijst, de rest is echt niet te hakken.. De geur van het eten laat onze magen al omdraaien haha.

Nu gaan we terug naar het weeshuis, we gaan daar helpen met de voorbereidingen voor het feest van vanavond. We gaan helpen in de keuken en hebben er al zin in! Morgenochtend gaan we met ons gastgezin naar de kerk, de dienst start om 7.30.. Haha en dat op zondag.. Daarna gaan we onze spullen pakken en verplaatsen naar het weeshuis. De komende 5 weken zullen we daar verblijven. We vonden het allemaal een mooie ervaring om in het gastgezin te verblijven, we hebben hier echt geleefd als de Tanzaniaanse bevolking maar we kijken al wel uit naar het stromende water in het weeshuis haha!

Asante Sana (oftewel dankjewel) voor het lezen en tot snel!

Tutaonana(doei).

Heel veel liefs van ons alle vier!!! En tot het volgende berichtje xxxxx