Onze eerste week in het weeshuis

Hee, daar zijn we weer! Even een verhaaltje over de tweede week hier in Tanzania. We hebben het nog steeds erg naar ons zin en terwijl we dit verhaaltje typen zitten we op een lekkere bank in een hotel in de stad Iringa, genieten! Onderling gaat het ook erg goed, we hebben het erg gezellig met elkaar!

Afgelopen zondag zijn we verhuisd van ons gastgezin naar het weeshuis. We hebben afscheid genomen van het gastgezin. En als bedankje hebben we 3 winterjassen gegeven (bedankt Annelies en Ton). De moeder van het gastgezin was erg blij en gaf aan dat ze 1 jas aan Esamaï wilde geven, daar hoopten wij ook al op. We riepen haar om te komen. Bij het geven van de jas sprong ze Emma in de armen en nadien ons ook. We hadden echt een brok in onze keel van haar reactie! Ongelooflijk. We hebben nog nooit iemand zo blij gezien met een klein cadeau.

We hebben deze week weer heel wat meegemaakt. In het ziekenhuis zien we bizarre dingen. Het is erg onhygiënisch, ze plassen gewoon in een teiltje wat onder hun bed staat. Er is niet echt een douche of iets waar ze zich kunnen opfrissen. Eten moet de familie meenemen en er zijn intens veel vliegen. We merken dat mensen laat naar het ziekenhuis gaan, als ze al in een ver stadium van een ziekte zijn. Dit maakt het alleen maar lastiger om te behandelen. Ook hebben we deze week veel wonden verzorgd, voornamelijk op de balzak en penis. Ja je leest het goed, dit was ook voor ons de eerste keer. De geur is niet te harden, maar gelukkig hebben we vaporub, fisherman friend & een mondkapje. Voor de mannen is het ook een pijnlijke en gevoelige toestand. We geloven niet dat ze er ooit nog plezier mee kunnen hebben. Toen we bezig waren met het verzorgen van een wond hoorde we ineens tok tok, ja echt waar er was een kip op de afdeling.

We hebben voor volgende week met
Dr. Silvio overlegd wat we gaan doen. We houden gewoon de wondzorg in ons ritme en gaan daarnaast kijken bij bevallingen, keizersnede, tandarts, soort van consultatie bureau en verloskundige. Daarnaast gaan we volgende week de bergen in met een jeep. We gaan dan langs bij mensen die zorg nodig hebben maar niet naar het ziekenhuis kunnen komen. Het wordt een heftige ervaring die we denk ik niet zullen vergeten.

Naast het werken in het ziekenhuis doen we bij IOP ook allerlei activiteiten. Mayke en Charlot hebben computerles gegeven aan pubers en Emma en Cilia hebben olifantjes gemaakt van stof met een meisje wat door hersenvliesontsteking gehandicapt is.

Dinsdagavond heeft de oprichtster van IOP (Berrit) ons verhalen verteld over de meiden die in het weeshuis zitten. Het waren nare schokkende verhalen waar je niet lekker van kan slapen. Zo was er een meisje van 4 jaar gevonden die totaal dronken was gevoerd door haar ouders omdat ze het leuk vonden om te kijken hoe ze zou reageren.. Er zijn veel meiden misbruikt, verkracht en mishandeld. Sommige meiden komen door IOP op het rechte spoor maar sommige wonen alsnog in armoedige huisjes in de dorpen. Meiden worden hier nog steeds erg onderdrukt door mannen. Het is hier ook normaal dat mannen meerdere vrouwen hebben etc.

Het is gezellig met de andere vrijwilligers. Vrijdag zijn we met Jessica, een van de andere vrijwilligers die een jaar geleden was geweest, naar Iringa geweest. Zij liet ons de stad een beetje zien en we zijn heerlijk uit eten geweest op een prachtige locatie met uitzicht op de bergen. Het regende en onweerde wel maar oké, het was top. Daarna gingen we met z'n zessen in een taxi naar huis. Nu zijn we nog lekker aan het genieten van het weekend met lekker eten, een normale wc en warme douche! Want het eten is nog steeds niet te hakken! (Zoals Charlot zegt)

Oké dit waren ons avonturen van deze week weer! We zijn allemaal weer goed te pas (zoals Mayke altijd zegt)!

Kesho (Wij zeggen cashew nut).

Liefs,

Emma
Cilia
Mayke
Charlot