3e week

Jambo allemaal!!


Dit verslag schrijven we vanuit een minibusje met ongeveer 34 mensen (het zijn er eerder meer dan minder en de dieren kunnen we nu niet tellen haha! Voor het gemak zwijgen we ook even over de grote diversiteit van aroma's op dit moment). Het is ook verstandig om de bus te verlaten via het raam aangezien je toch de deur niet kan bereiken haha. We zijn op dit moment onderweg naar Iringa om weer even een lekkere maaltijd te eten en een fijn kopje koffie te drinken. We zijn naar het "busstation" gekomen met de JJ (een minigolfkarretje van Jake, een Amerikaanse vrijwilliger).


Afgelopen week was best heftig in het ziekenhuis. Drie mensen die wij de afgelopen weken hebben behandeld zijn inmiddels overleden aan complicaties waaraan ze in Nederland niet zouden overlijden zoals bijvoorbeeld diabetes. Dat vinden we best wel moeilijk en heeft ons met beide benen op de grond gezet. Ze gaan hier heel anders om met de dood is ons ook opgevallen, er waren zoveel mensen bij het afleggen van een patiënt (wel 25..).


Bij een zonsondergang heeft Jessica (een andere Nederlandse vrijwilliger, helaas is deze topper alweer weg) ons meegenomen de bergen in. We moesten ongeveer 20 minuten lopen en kwamen onderweg een kudde geiten en koeien tegen, wauw echt heel puur allemaal. Jessica liet ons een soort plateau zien waar we op konden klimmen, daar had je het beste uitzicht over alle bergen en natuurlijk de zonsondergang. Jessica vertelde ons heel voorzichtig te zijn, het ging allemaal goed totdat Charlot omhoog ging. Die plaatste haar hand op een verkeerde plek waardoor een stuk plateau afbrak en zij haar hand een knie openhaalde (gelukkig hadden we zo'n 16 kg aan wondmaterialen haha, inmiddels is het al weer over!). Jessica had niet gelogen want wat we daar zagen was zo mooi dat we de juiste woorden niet kunnen vinden! We waren weer terug bij IOP net voordat het echt donker werd.


Afgelopen dinsdag hebben we een dorp bezocht met de jeep. De rit was mega gaaf, het uitzicht was geweldig dus echt enorm genoten. We gingen mee met de arts en verpleegkundigen om zorg te leveren in het dorp aangezien de mensen niet naar het ziekenhuis kunnen komen (ong. 50km). We hadden daar twee kamers om kids te wegen, heel veel waren ondervoed ze waren echt mega dun.. Onze onderarmen waren dikker dan hun benen. In de andere kamer deden we "family planning", hier worden zwangere vrouwen gecontroleerd en wordt eventueel uitleg gegegeven over voeding, ziekte, seks en zwangerschap. Ook worden kinderen gevaccineerd tegen polio, tetanus, diaree en mazelen. Het viel ons op dat er veel vrouwen zijn die gebruik maken van anticonceptie en dan vooral de prikpil. Na onze dienst hadden de mensen uit het dorp voor ons gekookt en konden we in een hok met mega veel vliegen genieten van een goed bord witte rijst met bonen (nomnomnom).


Gisterochtend hoefde we niet te werken in het ziekenhuis maar zouden we gaan werken voor IOP. We moesten eerst een half uur de bergen in voordat we bij de "werkplek" waren. We kwamen terecht bij een bouwplaats (als je het zo kan noemen). De stijgers waren bij elkaar geraapt boshout en er liepen echt mensen op.. Ook werd het cement gewoon gemaakt op de grond. Onze taak was hier om grote stukken hout en stenen te slepen van de ene plek naar de andere plek. Toen we dat hoorde dachten we allemaal: "hoezo dachten ze dat wij dit lichamelijke überhaupt aankonden"? We hebben het geprobeerd maar de situatie was ook gewoon veel te onveilig.. Er zaten hele grote geroeste spijkers in het hout (Emma stond er al in voordat we waren begonnen, gelukkig niet door dr schoen heen) en de stenen konden we niet eens een stukje optillen. Ook was het zo dat in de bergen heel veel slangen zijn, denk aan cobra's en de Black mambo. Om te voorkomen dat er dode vallen houden ze het gras kort, dit was ook niet het geval op de bouwplaats. We besloten toen om terug te gaan naar IOP. Het was een vervelende situatie omdat we niet over wilde komen als verwende westerse die zich te goed voelen voor dit werk.. We hebben dan ook even goed gepraat met onze begeleiding dat we niet meer voor het blok gezet willen worden. We zijn wel trots op onszelf omdat we goed onze eigen grenzen hebben aangegeven.


Gister waren we uitgenodigd voor een soort nieuwjaarsfeest in het ziekenhuis. We hebben ons rot gelachen. Ze waren allemaal erg enthousiast en feestelijk (wij zaten daar in onze kloffie). We hebben ongeveer een half uur lang geproost met alcoholvrije champagne en frisdrank, we gingen iedereen langs en alle mensen waren enthousiast haha. We hebben nog nooit zoveel lol gehad en geproost met frisdrank. Toen kwam de keke oftewel de taart, vooraf waren we blij en in de veronderstelling dat we allemaal een stuk zouden krijgen. Ze begonnen te snijden, eerst was het een plak, toen een andere plak en we dachten yes we krijgen een lekker groot stuk! Op een gegeven moment begon ze de normale stukken cake in mini stukjes te snijden, zo groot als een blokje kaas.. Een voor een moesten een man en een vrouw naar voren komen om elkaar te voeren (zoals wij vaak doen bij een bruidstaart) en ze hadden de grootste lol. We konden er natuurlijk op wachten dat ze bij ons zouden komen, we zaten keurig op een rijtje naast elkaar. Die vrouw wees naar Emma, Emma wees naar mij en ik wees naar Mayke (cil dr glutenallergie kwam nu goed uit haha). Maykie moest uiteindelijk een stukje taart voeren aan een tanzaniaanse man (het was hilarisch!!). Na heel veel gelul in swahilli gingen we eten met ons bord op schoot. Nadat iedereen letterlijk zijn maaltijd naar binnen had gepropt gingen we meteen naar huis. Eten is hier puur praktisch. We zijn thuis gebracht door de arts, die reed als een slak haha!


Morgen gaan we een bezoek brengen aan de masai stam. We hebben afgesproken om in kledingdracht te gaan, de foto's worden vast prachtig en zien jullie volgende week! (als ze acceptabel genoeg zijn!). Emma heeft trouwens besloten haar (gloednieuwe!!) camera maar eens op te laden, misschien wil ze na drie weken toch wat foto's gaan maken haha.


We hopen dat alles goed gaat met jullie in Nederland. We hebben de weerberichten gehoord over de kou en zijn toch wel erg blij dat het hier tussen de 25-30 graden is. Het gaat dus erg goed met ons en hebben het enorm naar ons zin!!


Ps. We zitten nog steeds in de bus en er komen steeds meer mensen bij, lekker knus en gezellig!


Tot volgende week lieve mensen


Liefs uit Tanzania

Emma, Mayke, Cilia en Charlot